Είδα την παράσταση “Ριχάρδος III*” στο Σύγχρονο Θέατρο στις 23 Δεκεμβρίου σε σκηνοθεσία της κυρίας Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη.
Ταιριαστός χώρος για τη συγκεκριμένη παράσταση και τον τρόπο που έχει στηθεί.
Το έργο το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον!
Με αφορμή το επικείμενο ανέβασμα του έργου του Σαίξπηρ “Ριχάρδος III”, βλέπουμε τις πρόβες καθώς και την παρασκηνιακή σχέση του πρωταγωνιστή/σκηνοθέτη με τους ηθοποιούς – κυρίως με έναν πρωτοεμφανιζόμενο νεαρό ηθοποιό. Η σχέση τους ξεκινά από την οντισιόν του τελευταίου και εξελίσσεται σταδιακά σε μια κακοποιητική, αυταρχική και καταχρηστική δυναμική από την πλευρά του σκηνοθέτη.
Γίνονται συνεχείς εναλλαγές μεταξύ του έργου του Σαίξπηρ και της πραγματικότητας του θεάτρου και των παρασκηνίων. Σε κανένα σημείο δεν ένιωσα να με “πετάει έξω” το κείμενο του Ανδρέα Φλουράκη ή οι προαναφερθείσες εναλλαγές. Αντιθέτως, θα έλεγα ότι είναι δομημένο με μαεστρία και διαφάνεια. Σε αυτό συνέβαλε καθοριστικά και η υποκριτική του κυρίου Ορέστη Τζιόβα.
Αρχικά, η αίσθησή μου για τα σκηνικά της κυρίας Χαράς Κονταξάκη ήταν ουδέτερη προς αρνητική. Στην πορεία, όμως, έπαψα να τους δίνω σημασία και τελικά λειτούργησαν υποστηρικτικά, ενισχύοντας την καθαρότητα των σκηνών και προσφέροντας ταυτόχρονα ευελιξία στις κινήσεις, καθώς και την αίσθηση ότι παρακολουθούμε κάτι υπό κατασκευή, στα σκαριά.
Το βασικό μουσικό θέμα του κυρίου Κώστα Νικολόπουλου και οι παραλλαγές του είναι επίσης εξαιρετικά! Πλαισιώνει σοφά τις σκηνές, προσδίδοντας, ανάλογα με την παραλλαγή, την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Μουσικά, πρόκειται για μια σχετικά απλή σύνθεση με ένα μοτίβο που την καθιστά ενδιαφέρουσα, εντείνει τη δραματικότητα και καταφέρνει να σου μένει στο μυαλό την επόμενη μέρα. Καταφέρνει μοναδικά να συνδέσει την ισχύ, την αγωνία και το σκοτάδι με μια διάθεση ερωτική και λαγνείας. Άλλωστε, αυτά είναι τα στοιχεία που καθοδηγούν, κατά μία έννοια, τις σχέσεις των ηρώων: η δύναμη που εκμεταλλεύεται την αδυναμία – σε κάθε της μορφή και έκφανση.
Ο κύριος Ορέστης Τζιόβας δίνει ένα ρεσιτάλ υποκριτικής. Με εξαιρετική χρήση λαιμού και φωνής, προσδίδει στους δύο ήρωές του ευδιάκριτα χαρακτηριστικά, καθώς το ηχητικό σύμπαν τους. Και ενώ ο τρόπος του θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε υπερβολές, αποφεύγει κάτι τέτοιο με επιδεξιότητα.
Η μόνη παραφωνία, για μένα, ήταν η χρήση του μικροφώνου στην αρχή – ευτυχώς για πολύ λίγο.
Ο τρόπος του πραγματικά σε πείθει και στους δύο ρόλους, που μοιράζονται ως κοινό χαρακτηριστικό τη σκοτεινή φύση τους και τη χρήση της δύναμής τους για ιδιοτελείς σκοπούς.
Βλέποντάς τον στον ρόλο του σκηνοθέτη και ακούγοντας τις ατάκες που απευθύνει στον “ψαρωμένο” νέο ηθοποιό τόσο πειστικά, έχεις την αίσθηση ότι είναι αυτός ο ίδιος που λέει αυτά τα λόγια. Κάτι που ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την ένταση των συναισθημάτων θυμού που μου προκάλεσε η συνθήκη, έχοντας ακούσει προσωπικά αντίστοιχες διατυπώσεις και απόψεις.
Ο κύριος Γιώργης Παρταλίδης, που υποδύεται τον γεμάτο όνειρα νεαρό ηθοποιό που μόλις ολοκλήρωσε τις σπουδές του, δίνει επίσης μια εξαιρετική ερμηνεία σε έναν δύσκολο και απαιτητικό ρόλο. Μεταδίδει τη ρομαντική διάθεση, τα όνειρα και τη φιλοδοξία ενός νέου ηθοποιού που θέλει να πετύχει στον χώρο. Επίσης, καταφέρνει να μας περάσει την εσωτερική του αμηχανία και πάλη – το πώς να διαχειριστεί την κατάσταση με τον “σωστό” τρόπο, μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει, ώστε να μη διακινδυνεύσει τη θέση του στη συγκεκριμένη παράσταση αλλά και γενικότερα στον χώρο του θεάτρου.
Η μόνη παραφωνία (προσωπική μου “πετριά”) είναι ότι εμφανίστηκε στο θέατρο την τελευταία στιγμή, ενώ βρισκόμασταν ήδη όλοι στο φουαγιέ.
Βρήκα αρκετά καλή την κυρία Μαρία Καρακίτσου στον ρόλο της βασίλισσας, καθώς και τον κύριο
Γιώργο Δεμελίδη, ο οποίος απέδωσε πολύ καλά τους μικρούς ρόλους του.
Τον κύριο Δημήτρη Καραβιώτη θα τον χαρακτήριζα αξιοπρεπή.
Αντίθετα, εκείνη τη μέρα, βρήκα αδύναμους –κατά τη γνώμη μου– τον κύριο Σπύρο Κυριαζόπουλο και την κυρία Δανάη Τάγαρη.
Η κυρία Τάγαρη, κυρίως στο πρώτο μέρος, στην κηδεία, χρησιμοποίησε έναν στομφώδη τρόπο λόγου, με αποτέλεσμα να ακούγεται ψεύτικος, επιφανειακός και χωρίς σαφές συναίσθημα.
Το ίδιο θα έλεγα και για τον κύριο Κυριαζόπουλο, του οποίου το όλο στήσιμο –ο τρόπος, η ομιλία κ.λπ.– μου έδωσε την αίσθηση μιας επιφανειακής προσέγγισης. Επομένως, η ερμηνεία του έμοιαζε να στερείται πηγαίου συναισθήματος, ενώ ήταν επίσης υποτονικός στον λόγο και στην “ενέργεια” του σώματός του.
Η κυρία Αφροδίτη Κατσαρού εμφανίζεται ελάχιστα – δυστυχώς. Παρ’ όλα αυτά, διεκπεραιώνει αξιοπρεπώς αυτά τα λίγα λεπτά που είναι στη σκηνή.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια πάρα πολύ καλή παράσταση, την οποία θα πρότεινα ανεπιφύλακτα!
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Ριχάρδος ΙΙΙ*
Ελεύθερη διασκευή: Ανδρέας Φλουράκης
Σκηνοθεσία – Δραματουργική Επεξεργασία: Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη
Δραματολόγος: Ξένια Γεωργοπούλου
Πρωτότυπη μουσική: Κώστας Νικολόπουλος
Κίνηση – Χορογραφίες: Σοφία Μαρτίου
Σκηνικά – Κοστούμια: Χαρά Κονταξάκη
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Αγιαννίτης
Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ανδρομάχη Κωστογιαννοπούλου
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: Anima theatre
Ηθοποιοί με σειρά εμφάνισης: Ορέστης Τζιόβας, Σπύρος Κυριαζόπουλος, Γιώργης Παρταλίδης, Δανάη Τάγαρη, Μαρία Καρακίτσου, Δημήτρης Καραβιώτης, Γιώργος Δεμελίδης.
[© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρος ή ολόκληρου του κειμένου χωρίς αναφορά του συντάκτη & της πηγής.]
